Reisverslagen

Terug

Queenstown,
25 maart 2003

Hallo allemaal,
ik zit nu dus in Queenstown, waar vanalles over te vertellen valt, maar
ik zal zoals altijd beginnen bij het begin. Een weekje of 2 geleden kwam
ik aan op het zuidereiland, wat meteen een stuk anders was dan het noorder eiland;
veel meer bergen. Het eerste plaatsje waar ik stopte was Nelson, plaats
van Nieuw Zeelands eerste rugbywedstrijd, eerste 8 uurse werkdag in de wereld
en het geografisch centrum van Nieuw Zeeland. Ik hoorde tijdens de busreis
dat Nelson een van de meeste zonne-uren per jaar had van heel Nieuw Zeeland.
Het duurde dus niet lang voordat ik had besloten om er bijna 1 week te blijven
en dan elke dag aan het zwembad liggen (even de kleur op peil houden). Naast
Nelson ligt ook het Abel Tasman National Park, waar ik ook nog
een korte boottocht heb genomen en zo'n 13 kilometer doorheen ben gelopen.
Ik vond het een van de mooiste plaatsen van Nieuw Zeeland. Veel mooie stranden,
helderblauw zeewater en een regenwoud. Ik ben in het hostel ook nog iemand
tegengekomen (Foppe) die in dezelfde groepsvlucht van Amsterdam naar Sydney
zat en waar ik van Nelson tot hier mee heb gereisd.
Na Nelson zijn we naar de plaats Greymouth gegaan, waar we onderweg nog
zijn gestopt bij de zogenaamde "Pancake Rocks" en bij een zeehondenkolonie
ergens langs de kust bij Westport.
Het bleek de tweede dag in Greymouth al snel dat het "St. Patrick's Day"
was. Een Iers feest wat ze weer een gelegenheid geeft om te zuipen. Op St.Patricks
Day hebben we als eerste in de plaatselijke bierbrouwerij Monteith's een
tour gehad (we hadden toch niks beters te doen). Na afloop van de tour stond
ons een aangename verassing te wachten: open tap! We konden dus een kwartier
lang zelf zoveel speciaalbieren tappen als we wilden. Maar ja, met ons en
een handvol Ieren is dat dus een slecht idee. Het duurde niet lang voordat
we ergens halve liter-glazen hadden gevonden en deze binnen het kwartier
met wat speciaalbieren hadden gevuld. Zo hadden we na het kwartier ook nog
wat...
's Avonds zijn we naar een "All you can eat BBQ" geweest, waar je dus voor
3 dollar (anderhalve euro) zoveel kunt eten als je wil. Het was een heel
gezellige avond, waar we (ik, Foppe, 3 Amerikanen en een Oostenrijkse) konden
genieten hoe dronken mensen zich voor schut zetten met Karaoke. Zo was er
een local die op een gegeven moment in zijn onderbroek (en sokken) achter
de bar achter het barmeisje aanzat en daarna in dezelfde outfit Karaoke
ging doen. Foto's volgen.
Na Greymouth, op weg naar Franz Josef. Franz Josef is een klein dorpje,
naast een grote gletsjer. Hier hebben we de hele dag op de gletsjer rondgelopen.
Dit was echt super mooi. Met spikes onder de schoenen en pikhouweel zijn
we met een groep van 10 mensen door ijsgrotten en ijskloven gelopen. Je
kon achter en onder het ijs waar je liep het smeltwater horen stromen.
Tot nu toe een van de mooiste Nieuw Zeeland ervaringen. 's Avonds lekker
chillen in de yakuzi van het hostel (ja, het is een zwaar leven als backpacker).
Na Franz Josef gingen we weer verder naar Makarora. Hier bleef de hele bus
's nachts "slapen". We hadden er de mogelijkheid tot "all you can drink"
voor 15 dollar, "all you can eat" voor 7 dollar en "all the beds you can
sleep in" voor niks... Ik denk dat ik het bedrag van "all you can drink"
er wel een paar keer heb uitgedronken...
Na deze stopover ging de rit (zonder kater) weer verder naar Wanaka. Wanaka
is een klein plaatsje aan een meer, perfect om even 2 dagen te relaxen na
een "zware tijd". Maar het relaxen was op de zaterdagavond weer snel voorbij
toen ik met een Schot en een Ier (en later 2 Nederlandse meisjes) de locale
bar onveilig heb gemaakt...
Nu zit ik in Queenstown, "The adrenaline capital" van Nieuw Zeeland, waar
adrenaline-verslaafden na een zware dag van extreme sporten, aan een zware
nacht uitgaan beginnen.
Mijn eerste aandeel aan een van deze sporten was Riverboarding. Hier ga
je dus met een bodyboard (een soort surfboard) de Kawarau River af (River
Anduin in de film Lord of the Rings: de langste rivier van "middle-earth").
De rivier is een zogenaamde "grade 3" rivier, wat betekend dat er best sterke
stromingen inzitten om het zo maar te zeggen. Het bleek gevaarlijker dan
ik dacht, want na het eerste half uurtje oefenen op het bodyboard, was er
1 meisje wat niet mee mocht, omdat de guides er niet van overtuigd waren
dat zij er heelhuids doorheen zou komen...
Eenmaal "voorbereid" zwommen we allemaal naar het midden van de rivier,
waar de stroming ons meteen meesleurde. Het was best gaaf om met je bodyboard
al die golven en stromingen in te gaan. Er was zelfs 1 keer dat ik in een
draaikolk terecht kwam en waar ik 3 rondjes in heb gedraaid voordat ik eruit
kon komen. Niet veel later was er de "man-eater". Deze stond erom bekend
dat die je helemaal onder water kon zuigen en waar je dan na zo'n 6 meter
onder water te zijn geweest, op het einde weer boven kwam.
Het was niet echt heel eng, omdat je er toch al een beetje op bent voorbereid.
Ik had mijn adem al ingehouden voordat ik onder water werd getrokken en
vond het eigenlijk best cool om een stukje onder water te "surfen".
Een meisje die hetzelfde gebeurde had er meer moeite mee en kwam
helemaal in paniek even later weer boven.
Na nog een half uur van deze praktijken waren we op het einde. Wat eigenlijk
niet echt het einde bleek te zijn. Er was nog een verassing, die bestond
uit het vasthouden aan een jetski en zo met een rotsnelheid over de rivier
worden getrokken.

De dag erna was het tijd voor het boeken van het "echte werk":
de Nevis bungy. Een bungyjump van 134 meter hoogte. Zie de bijgevoegde foto's
hoe hoog het daadwerkelijk is.
"Het moet gewoon gedaan worden!" is wat ik me elke keer opnieuw wijs maakte.
Reizend van stad naar stad, verhalen uitwisselend met medereizigers, was
het telkens het onderwerp van gesprek (en uiteindelijk ook van mijn nachtmerries):de
Nevis.
Ik heb al vanaf Auckland andere mensen in hostels horen praten over hoe
hoog het was, hoe eng het was en dat ze nog nooit zo bang zijn geweest.

Toen ik in Queenstown aankwam, hoorde ik er steeds meer en meer verhalen
over en werd ik dus ook steeds nerveuzer. Maar nu was de beslissing om het
te doen niet meer in mijn handen, want ik had in Auckland al een ticket
ervoor gekocht. Ik moest dus gewoon gaan.

Toen ik gisteren voor de sprong boekte, bleek dat er dus vandaag nog 2 plekken
vrij waren, dus ik had nog een hele dag om erover te denken en de straten
van Queenstown op en af te lopen, te proberen om te vergeten hoe hoog het
is.

Na afgelopen nacht alleen maar hebben gedroomd over bungy-jumpen, wakker
wordend met zweethanden -en voeten en waar ik denk ik niet meer dan 4 uren
"slaap" heb gehad, kwam de ochtend veel te snel. Het was eigenlijk best
raar. Ik ben volgens mij nog nooit zo nerveus geweest. Het kwam denk ik
door alle verhalen die ik had gehoord en de foto's die ik van iemand had
gezien die ook de Nevis had gesprongen.

We moesten om 12 uur op het kantoor zijn om ons te wegen. Maar eerst moesten
we een paar papieren tekenen om hun niet verantwoordelijk te houden voor
verwondingen, of erger...

De rit ernaar toe nam zo'n 40 minuten in beslag en ging door een best mooi
bergachtig gebied. Het duurde niet lang voordat we een afslag namen van
de betere geasfalteerde weg, naar een mindere gravel weg. Na een paar minuten
door een weiland te hebben gereden begonnen we een erg steile klim op een
erg smal weggetje, naast een erg diepe afgrond (waar geen vangrails stonden).
Ik probeerde zoveel mogelijk te relaxen, maar dat was in dit geval niet
echt mogelijk.

Uiteindelijk kwamen we aan op de top van de berg en stapten we uit het busje,
nog een beetje trillend van de rit. Alhoewel ik deze klim al traumatisch
vond, stond er me nog wat ergers te wachten. Meteen achter het kantoortje,
hangend aan staalkabels, in het midden tussen 2 bergwanden, was de Nevis.

Als eerste moesten we een soort harnas passen. Bij een "normale" bungy hoeft
dat niet en wordt je alleen aan je benen vastgemaakt. Maar samen met dit
harnas zat je dus niet alleen aan je benen vast, maar ook aan je middel.
Het bleek dat dit niet was voor extra veiligheid, maar voor de tweede keer
als je omhoog komt na het springen, moet je aan een touw trekken (nog steeds
zo'n 100 meter in de lucht) wat je benen los maakt van het koord en waarna
je dus alleen nog aan je middel vastzit. Dit is omdat het niet bepaald goed
is om met je hoofd omlaag te blijven hangen als hun je de hele weg weer
omhoog takelen.

Toen we in ons harnas zaten, werden we naar een klein karretje gebracht wat
ons weer via de staalkabels naar de grote "gondola" in het midden tussen
de bergwanden bracht. Het karretje was een open stalen kooi, dus je kon door
de vloer naar beneden kijken (heel fijn, NOT). De 4 hekjes aan de zijkanten
kwamen tot aan je buik,dus als je het ECHT ZOU WILLEN kon je ook helemaal
over de rand leunen. Maar, de veiligheidsprocedure was zo dat je je harnas aan
een stalen kabel bovenin het karretje moest vastmaken zodat
je er niet uit kon springen, mocht je er geen zin meer in hebben.
Ik was eigenlijk banger dat het niets zou helpen als het hele karretje
naar onder zou donderen..., maar ik was onderhand al nerveus genoeg voor
de sprong, dus ik dacht er niet al teveel over na.

Al snel kwamen we aan bij de Gondola. Het uitzicht binnen was aardig, maar
niet bepaald relax... Aan elke kant waren grote ruiten waar je naar buiten
kon kijken. Er was zelfs een dikke ruit op de bodem. Maar aan het kijken
kwam al snel een einde, want de eerste persoon (de zwaarste) moest springen.
Omdat ik de op 1 na zwaarste was, wist ik dat ik na hem zou moeten en toen
ik zag hoe bang hij was, sprak me dat niet bepaald moed in.

Ik werd naar een leren stoel geleid, meteen naast de "exit" (humor).
Daar werd alles voor de laatste keer gecontroleerd.
Ik kon maar niet begrijpen wat me in godsnaam was ingevallen om die sprong
te doen (wat achteraf best grappig uit zag op de video, die ik ook maar
heb gekocht).

Na de final check moest ik het okee-teken geven, wat ik met tegenzin maar
deed, en werd ik gebracht naar het kleine stukje metaal buiten de Gondola
waar ik vanaf moest springen. Het was net alsof ik liep naar de laatste
plaats waar ik ooit in mijn leven zou staan.
Toen ik er stond, proberend om kalm te blijven ademen, was het tijd om nog
1 keer naar de camera te zwaaien om daarna naar de bergen in de verte te
kijken (en vooral niet naar beneden!).
Toen, wat klonk alsof het van een lange afstand was, hoorde ik de Jumpmaster
aftellen "3, 2, 1 Bungy!!" en ik sprong. Nadat je je hebt afgezet
voelt het 1 seconde net alsof je zweeft, wat je tijd geeft om effe te schreeuwen
(wat ik ook deed in die seconde) en dan voel je de zwaartekracht toenemen
als je richting de 200 km per uur valt.
De val nam een ernstig lange 8 seconden in beslag en je hoort de wind steeds
harder langs je oren suizen, alsof je je hoofd uit het raam steekt op een
snelweg. En dan voel je het einde van het touw, zie en hoor je de rivier
onder je opeens heel dichtbij en begint je snelle reis aan de elastiek terug
naar boven. Het leek net alsof ik tegen de Gondola zou knallen, maar
ik kwam uiteraard op tijd tot stilstand, waar je dan even op zo'n 110 meter
hoogte gewichtloos naar beneden kunt kijken en waarvan alles weer opnieuw
begint.

Na de tweede keer omhoog komen, toen ik dus aan het touw moest trekken om
mijn voeten los te maken, werkte het niet, dus ging ik nog een keer helemaal
omlaag en omhoog. Toen ik het dus de derde keer probeerde werkte
het gelukkig wel. Maar toen ik dus dacht dat alles over was, was het ook
niet echt een fijn gevoel om via dat touw je voeten los te trekken. Je denk
dan even dat je je helemaal los trekt en naar beneden valt...

De hele ervaring was echt extreem super. Ik heb in mijn leven nog nooit
zoiets engs maar toch super gaafs meegemaakt. Toen ik terug was getrokken
in de Gondola, voelde ik de adrenaline door mijn hele lichaam stromen. Achteraf
dacht ik: "Dit moet je gewoon meegemaakt hebben!”

De rest van de dag liep ik met een smile van oor tot oor door Queenstown...

Ik ben blij dat ik het gedaan heb (er waren mensen die niet zijn gesprongen
omdat ze het te eng vonden). Het voelt alsof er een gewicht van mijn schouders
is waar ik sinds Auckland met die Nevis-gedachte al mee heb rondgelopen.

Nu rest me de komende 2 weken nog het lopen van een paar tracks in de Fiordlands
(bij Milford Sound) en de stad Dunedin en Christchurch (aan de oostkust),
waarna ik over 2 weken weer terug vlieg naar Australie, om daar mijn geplunderde
bankrekening weer proberen bij te vullen.

See ya

Nevis Rob

De Bungy Jump video: